Technika IchimokuGiełda, podróże i książki oczami inwestora :-)

Dziś wiele krajów UE uznało samozwańczego prezydenta Wenezueli, czyli kraju, który na pierwszy rzut oka jest dla wielu badaczy książkowym przykładem obrazującym jak w XXI wieku ideologie komunistyczno-socjalistyczne potrafią doprowadzić kraj do ruiny. Jeśli jednak zerkniemy na całą sytuację głębiej, to problem wydaje się bardziej złożony.

Najpierw zerknijmy na udokumentowane zasoby ropy naftowej państw członkowskich OPEC.

Jak widać największe złoża posiada Wenezuela. Na czwartym miejscu jest Irak, a na siódmym Libia.

Wenezuela jeszcze dwie dekady temu nie miałaby z tej ropy – klasyfikowanej jako bardzo ciężką – aż tak wielkiego pożytku, gdyż jej wydobycie było skomplikowane technologicznie, mało wydajne i dosyć kosztowne. Jednak z biegiem lat technologia obróbki ciężkiej ropy poszła bardzo do przodu. Nawet nasi naukowcy w tej dziedzinie nie odstają od czołówki, wystarczy wymienić tutaj prof. dr hab. Włodzimierza Kotowskiego (hydrokraking). Natomiast naukowcy z Uniwersytetu w Calgary odkryli zastosowanie bakterii beztlenowych, które tanio rozwiązują problem z ciężkimi frakcjami (tutaj co nieco więcej).

Także śmiało można rzec, że Caracas ma potencjał, by przebić z rozmachem Dubaj, gdyż przeszkody w materializacji swoich złóż stają się jedynie „melodią przeszłości”. Pomijając wpływ ustroju, który gdyby nie wysokie ceny ropy naftowej odszedłby do lamusa już za Chaveza, ze względu na wysoką korupcję i nieefektywność gospodarki, to problem „ciężkiej ropy” był znaczącym hamulcem w rozwoju, a na dzień dzisiejszy staje się on już coraz mniej odczuwalny. Dodając do tego nowatorskie systemy odzyskiwania wanadu i niklu z roponośnych złóż w delcie Orinoko, mamy coraz ciekawsze perspektywy 🙂

I w tym przełomowym momencie władze Wenezueli, jakby nie umiały wyciągać wniosków z historii, postanawiają w 2017 roku rozliczać ropę – szacując jej ceny – wyłącznie w yuanach, rublach, euro i rupiach.

Ktoś powie, że to niby to nic nie znacząca zmiana, ale czy pamięta ktoś, że tego typu działanie omijające dolara zrobił niegdyś Irak wprowadzając rozliczenia w euro? The Guardian pisał wtedy: „Iraq nets handsome profit by dumping dollar for euro„. Parę lat później po tych działaniach nie było już śladu, tak jak i po rzekomej broni masowego rażenia, która miała być tam wytwarzana. Niedawno nawet Tony Blair przepraszał za wplątanie UK w tę bezsensowną wojnę.

Kolejnym krajem, który popełnił duży błąd była Libia. Zaczęła ona realizować wizję wprowadzenia rozliczeń za ropę w walucie opartej na złocie. Zaznaczyć tutaj trzeba, że w Libii system redystrybucji dóbr ze sprzedaży ropy naftowej był godny podziwu, począwszy od szkolnictwa poprzez ochronę zdrowia, czy warunki bytowe. Istny pragmatyczny socjalizm. Pieniądze przeznaczano na nowatorskie i genialne pomysły, takie jak na przykład sieć podziemnych studni, gromadzących i transportujących wodę do miejsc, gdzie jest ona potrzebna.

Coś takiego przydałoby się u nas w kraju, by wodę z roztopów gromadzić i przesyłać w rejony, gdzie susza daje się mocno we znaki. Ograniczyłoby to ryzyko powodzi do minimum, a plony nie byłyby niszczone w czasie bezdeszczowych okresów 🙂

W Libii w przeciągu paru dekad, z pustynnego kraju planowano zrobić silnego afrykańskiego producenta żywności.

Wracając jednak do meritum, dziwne zbiegi okoliczności tam wyszły, czyż nie? A może te wydarzenia to po prostu naturalna obrona własnych interesów i powinnyśmy trzymać się lidera rozdającego karty? Idąc tym tropem, czy zamiast debat nad sensem przyjęcia euro, czy nie lepiej przyjąć dolara? Choć własnej złotówki nic nie zastąpi i lepiej, by pozostała z nami jak najdłużej 🙂

A co Wy sądzicie o „ropnym przedwiośniu” w Wenezueli? 🙂