Technika IchimokuGiełda, podróże i książki oczami inwestora :-)

Gdy Andrew znowu usiadł za biurkiem, jak spod ziemi wyrósł obok niego nikt inny jak obgadany przed chwilą Bollard.

„Skąd się takie mendy biorą?” – zadumał się Freshet. „Wyłażą pewnie jak robactwo spod ziemi, żeby uprzykrzać innym życie”.

Jack, wyraźnie niezadowolony, że nowy szepcze po kątach z pracownikami, postawił sobie najwyraźniej teraz za punkt honoru dociśnięcie elegancika.

– Wyjdź wreszcie ze swojej strefy komfortu. Tobie, chłopie, chyba nie trzeba przypominać, jak wizualizuje się milionowe dochody, żeby je przytulić w realu?

Freshet z trudem utrzymał nerwy na wodzy, podziękował za radę, choć tak naprawdę ten bełkot motywacyjny przyprawiał go o mdłości. W poprzedniej firmie musiał tego słuchać na każdym kroku.

Kierownik poklepał go po plecach i w końcu przeszedł dalej, ale zaraz potem zaczął z furią krzyczeć na osobę obok, która nie zdążyła w porę wszystkiego sprzedać. Nie sprzyjało to skupieniu i motywacji, więc Freshet coraz gorzej sobie radził. Zanotował dziewięć strat z rzędu. Trochę go to poirytowało i zaczął gwałtownie zmieniać wykresy w poszukiwaniu okazji, by jak najszybciej zatrzeć za sobą ślad tego pasma porażek. Ocierał pot z czoła i zawierał kolejne transakcje w pełni zdeterminowany, aby się wykazać. Znał swoją wartość i chciał im wszystkim udowodnić, że nie jest życiowym nieudacznikiem. Tylko to się dla niego w tej chwili liczyło.

„Przebiję Carla. Zostanę liderem. Pokażę im wszystkim, jak się zarabia”.

Po czternastej miał już ponad jedenaście dolarów na plusie. Najwięcej ze wszystkich kandydatów. Rozluźnił się wtedy i zaczął ryzykować coraz większe stawki. Kupił akcje ExxonMobil za całą kwotę, licząc, że jego kurs ustanowił właśnie swój dołek, ale ku jego zaskoczeniu notowania dalej zniżkowały. Nie potrafił uwierzyć własnym oczom. Z każdą sekundą tracił to, co z takim mozołem uzbierał przez poprzednie godziny. Zniecierpliwiony sprzedał akcje, bojąc się, że spadną jeszcze niżej. W tym samym momencie kurs wystrzelił do góry. Fresheta zaczęła łapać frustracja. Chciał się szybko odkuć. Wybrał Apple’a, licząc na aktywny wzrost branży technologicznej.

– Niech to szlag! Czemu to nadgryzione jabłko leci w dół? – burknął sam do siebie.

Kolejne piętnaście walorów również przyniosło mu straty. Wściekł się, zaklął i uderzył pięścią w stół. Nie umknęło to Bollardowi. Tym razem nie był już taki miły.

– Co to ma być za partactwo?! Marnujesz tlen i prąd na takie głupoty. To nie piaskownica! Już nie te lata i mózg coraz wolniejszy? Nie będzie taryfy ulgowej dla oldbojów.

– Przepraszam, ma pan rację – skłamał.

– Zarób konkretnie albo się wynoś. Nie ma tu miejsca dla słabeuszy. Na twoje miejsce jest setka młodych i kreatywnych – rzucił Jack, odchodząc.

Fresheta ścisnęło w żołądku. Poczuł na sobie gigantyczny ciężar. Jego barki zrobiły się sztywne, jakby ktoś zalał je betonem. W myślach rzucał przekleństwami. Ciągła obserwacja wykresów i nieustannie zmieniających się ofert w tabelach zupełnie go wyczerpała. Nie był w stanie racjonalnie myśleć. Zaczął łamać wszelkie zasady i stawiać wszystko na jedną kartę. Dwukrotnie miał fart, ale później znowu szczęście się od niego odwróciło. Im bardziej chciał zarobić, tym więcej błędów popełniał. Kierownik ciągle go strofował i domagał się efektów. Stres i presja pogarszały tylko sprawę.