Technika IchimokuGiełda, podróże i książki oczami inwestora :-)

W związku z okresowymi zapytaniami o te same rzeczy, postanowiłem ponowić wpis o genezie powstania moich autorskich oscylatorów i założeń jakie mają spełniać.

Wszystko zaczęło się od tego, że na pewnym etapie swojej drogi spekulanta/tradera zacząłem szukać sposobu automatyzacji niektórych działań. Od małego, poprzez czasy studenckie startowałem w wielu polskich i zagranicznych konkursach matematycznych czy informatycznych (w tym wielu maratonach programistycznych), gdzie mogłem nabyć sporo praktycznej wiedzy i doświadczenia. Później wystarczyło przełożyć te doświadczenie w świat giełdowy. Niestety nie było to wcale takie łatwe, jak mi się to na początku wydawało. Potrzeba było dużo samodyscypliny i wytrwałości. Trzeba poświęcić dużo czasu i wylać sporo potu. Do koszta trafiły dziesiątki (jak nie setki) różnych koncepcji i formuł matematycznych. Kilka razy rzucałem opracowywanie systemów mechanicznych, by po jakimś czasie wrócić do tego z nowym zapałem.

Ostatecznie udało mi się utworzyć na rynek kontraktów terminowych dwa oscylatory, które przeszły moje rygorystyczne selekcje (kilka innych czeka jeszcze w poczekalni i ciągle je optymalizuję). Każdy składa się z odmiennych algorytmów.

Są one obecnie publicznie testowane na rynku rzeczywistym. Każdy ich sygnał umieszczam na blogu. Każdy z nich jest później skrupulatnie rozliczany.

Na danych historycznych każdy z oscylatorów miał 100% skuteczność. Ani jednego błędnego wskazania. Jednak pomiędzy historią a „tu i teraz” jest spora różnica. Dlatego planuję „na żywo”, testować na rzeczywistym rynku ich wartość. Jeszcze z co najmniej rok trzeba będzie je testować by wyciągnąć konkretne wnioski. Dowiemy się wtedy czy wytrzymają próbę czasu i czy będzie można je uznać za wartościowe.

Póki co testy trwają i nie można się sugerować wyłącznie nimi. Można je stosować poglądowo jako ciekawostkę. Trzeba także bezwzględnie pamiętać, że każdy system mechaniczny kiedyś przestaje działać.

Aktualnie testowane są następujące narzędzia:

1) Oscylator kontraktowy 1.0

Jego zadaniem jest wyłapywanie momentu gdy zbliżamy się do punktu zwrotnego.

Jeśli wchodzi on w stan wykupienia, oznacza to, że na najbliższych sesjach powinniśmy osiągnąć szczyt. Po tym szczycie sugeruje ruch minimum 200pkt na kontraktach terminowych w dół.

Jeśli wchodzi w stan wyprzedania, sugeruje bliskość dołka. Po osiągnięciu dołka ruch w górę  powinien wynosić minimum 200 punktów.

2) Oscylator kontraktowy 2.0

Oscylator generuje swoimi algorytmami sygnał, kupna lub sprzedaży po którym powinien być ruch minimum 60 punktów.

Jeśli generuje sygnał sprzedaży, oznacza to, że od ceny zamknięcia w dniu wygenerowania sygnału powinniśmy się znaleźć 60 pkt niżej. Tego jak to się stanie (luką czy normalnym ruchem liniowym) oscylator już nie wskazuje. Zaznacza tylko, że do algorytmicznej równowagi musimy zejść o 60 oczek w dół.

Sygnał kupna sugeruje, że powinniśmy się znaleźć 60 oczek wyżej.

Zarówno oscylator 1.0 jak i 2.0 do obliczenia swojej wartości potrzebują między innymi ceny zamknięcia naszej sesji. Dlatego też nowe sygnały pojawiają się dopiero po zamknięciu giełdy, czyli jak jest już komplet danych.

Negacja sygnału powstaje, gdy zrobimy wymagany przez oscylator ruch, lecz w przeciwnym kierunku. Wtedy sygnał klasyfikujemy jako błędny. Również wtedy, gdy nie osiągniemy minimalnej wartości ruchu sygnał klasyfikujemy jako błędny. Czyli jeśli miał być ruch 200pkt. a nastąpił ruch jedynie 180punktów, to sygnał jest błędny. Statystyka sygnałów prowadzona jest zawsze podczas rozliczania bieżącego sygnału.

Mam nadzieję, że udało mi się odpowiedzieć wyczerpująco na temat testowanych obecnie moich autorskich oscylatorów.